Gebrek aan zingeving in de reguliere zorg

Betekenis en zingeving hebben geen vanzelfsprekende plek meer in de samenleving.

Zaterdag stond een interview in Trouw met psychiater Jim van Os. Hij stelt dat “de belangrijkste vraag voor een persoon die met kanker wordt geconfronteerd of die stemmen in zijn hoofd heeft is: hoe kan ik mijn leven zinvol leiden en waar gaat het naartoe? Het gaat heel vaak om existentiële vragen. Dat vind ik in mijn vakgebied de grootste ontdekking van de eeuw, en misschien geldt het wel voor de hele geneeskunde: dat we voor dat inzicht weer open moeten gaan staan.”

Als bekende psychiaters openlijk pleiten voor meer focus op existentiële vraagstukken binnen de reguliere hulpverlening, dan juich ik van binnen omdat ik dagelijks in mijn praktijk zie wat een gebrek aan zingeving met mensen doet. Zij ervaren leegte, voelen zich somber en eenzaam, sommigen storten zich op hun werk en verliezen de verbinding met hun geliefden, anderen raken verslaafd en zo kan ik nog wel even doorgaan…

Binnen de reguliere (geestelijke) gezondheidszorg is gebrek aan zingeving lange tijd een ondergeschoven kindje geweest. En nog steeds ligt – op enkele uitzonderingen na – de nadruk vooral op symptoombestrijding zonder tot de kern van het probleem te komen en dat te verhelpen.

Met bezieling leven en werken

Voor mij is het komen tot de kern juist de essentie van mijn werk als holistisch psycholoog. Jouw fysieke, mentale en geestelijke welbevinden hangen onlosmakelijk met elkaar samen.

Diep van binnen verlang je naar verbinding met een groter geheel en wil je van betekenis zijn. Je wilt bezield leven en werken op een manier die recht doet aan jouw persoonlijke normen en waarden.

Dat ervaar je als je jouw eigen plek durft in te nemen. Wetend wat jouw kwaliteiten zijn en zonder continu de lat te hoog te leggen voor jezelf. Je hoeft niets te bewijzen. Puur vanuit je zijn, ben je al van toegevoegde waarde.

Je plek innemen

Helaas erkennen veel mensen hun unieke waarde niet. Zij voelen zich minderwaardig en hebben het gevoel continu tekort te schieten. Herken je dat? Dat is een teken dat je jezelf onnodig klein houdt. Je durft je eigen plek niet in te nemen. Onder al deze gevoelens liggen existentiële twijfels verborgen over jouw eigen bestaansrecht.

Het is helend om al dan niet binnen een therapeutische relatie deze existentiële thema’s aan het licht te brengen. Dat geeft verlichting en draagt eraan bij dat je uiteindelijk wel de plek kunt innemen die je toekomt.

Dus ga eens wat meer in gesprek met elkaar over vraagstukken rondom zingeving en bevraag elkaar over wat je het gevoel geeft om van toegevoegde waarde te zijn.

Leuk als je hieronder wilt reageren…