Hoe vrij ben je echt in je doen en laten?
Terugblik
Ik ben opgegroeid in een gezin vol emotionele spanningen. Mijn ouders hadden geen goed huwelijk. Beiden waren ongelukkig en ieder leed voor zich. Mijn vader dronk regelmatig te veel en kwam dan midden in de nacht luidruchtig thuis. Mijn moeder probeerde te sussen wat uitmondde in harde ruzies. Ik werd er altijd van wakker. Dan kwam zij bij mij in bed liggen en huilden wij samen. Ik voelde haar kwetsbaarheid. Mijn moeder voelde zich afhankelijk van mijn vader en kwam niet op voor zichzelf. Als puber werd ik heel opstandig naar mijn vader toe. De discussies die mijn moeder niet aan durfde te gaan, voerde ik in haar plaats. Het escaleerde vaak tussen mij en mijn vader. Toen mijn ouders op mijn 14de gingen scheidden ervaarde ik dat als grote opluchting.
De dynamiek in je gezin van herkomst vormt je.
Je kunt je voorstellen dat ik na alle botsingen met mijn vader moeite had met het aanvaarden van autoriteit. Als iemand mij een bepaalde kant op wil sturen, is mijn eerste instinctieve reactie weerstand. In plaats van toe te geven – zelfs al weet ik dat de ander gelijk heeft – voel ik eerst een groot NEE. Ik gaf niet zo maar toe. Ik dacht dat ik vrij was in mijn verzet en dat ik goed voor mezelf kon opkomen. Maar die vrijheid was een illusie. Er kwam moment dat ik besefte dat ik met mijn innerlijke weerstand tegen autoriteit de oude strijd met mijn vader voortzette. Dat was verre van vrij.
Gelukkig heb ik ondertussen geleerd om niet in die weerstand te blijven hangen en eerst maar eens te kijken met welke intenties de ander iets van me vraagt, wat ík ervan vindt en dan pas een afgewogen keuze te maken. Ik weet nu hoe fijn het is als ik uit de strijd blijf. Dat bespaart me heel wat discussies bespaard en geeft zoveel rust!
Strijd met jezelf
Ook heb ik al heel vroeg met mezelf afgesproken dat ik nooit in een afhankelijkheidspositie terecht zou komen. Ik zou ervoor zorgen dat ik het anders deed dan mijn moeder en dat ik op mezelf kon staan. Dat heeft me sterk en daadkrachtig gemaakt en ik heb flink wat wilskracht en doorzettingsvermogen ontwikkeld. Daar ben ik dankbaar voor.
De schaduwkant is dat ik heel lang heb geworsteld met mijn kwetsbaarheid. Ik vond het echt een zwaktebod om mijn kwetsbaarheid te tonen. Ik was liever stoer dan lief en had de grootste moeite om mijn fouten toe te geven. Ik ontkende daarmee mijn vrouwelijke kanten; mijn hoogsensitiviteit, mijn scherp ontwikkelde intuïtie en mijn zachtaardigheid. Inmiddels heb ik geleerd om mijn vrouwelijke zachtheid te omarmen. Ik kan op mezelf staan én ik mag kwetsbaar zijn.
Kijk in de spiegel
Ga eens voor een spiegel staan en kijk jezelf diep in de ogen. Wie zie je? Kun jij je openstellen voor jezelf vanuit nieuwsgierigheid, acceptatie, zelfcompassie? Of kijk je met een oordeel? Vind je iets van wat je ziet? Grote kans dat je dan een oude strijd met jezelf voert waarin je moet voldoen aan een ideaal plaatje. En alles wat daar niet bij past wordt keihard door jezelf veroordeelt.
Worstel je met terugkerende thema’s zoals jezelf wegcijferen, geen grenzen durven stellen, conflictangst, uitstelgedrag, bindingsangst of verlatingsangst?
Je kunt er haast zeker van zijn dat je de bron van deze dilemma’s terugvindt in de dynamiek van je familiesysteem. Het zijn persoonlijke ontwikkeltaken die je aan zult moeten gaan om helemaal tot jezelf te komen.
Binnen de systeemtheoretische psychologische stromingen wordt daar veel over geschreven. Een prachtige vorm om dit in de therapeutische praktijk uit te werken zijn opstellingen.
Wil je daar meer over weten en ben je benieuwd wat een opstelling je kan opleveren?
Lees dan mijn blog De kracht van familieopstellingen.
