Waarom ik als zelfstandig psycholoog werk

Er moet me iets van het hart… Als psycholoog voel ik me nauw betrokken bij de geestelijke gezondheidszorg (GGZ), maar toch kies ik voor een zelfstandige positie. Ik neem je graag mee in mijn ervaring met de GGZ. Het raakt me namelijk als cliënten mij vertellen dat zij soms jaren hebben gewacht met (opnieuw) hulp zoeken na een GGZ-traject. Na al die teleurstellingen en nare ervaringen met de hulpverlening, wordt de drempel voor hen te hoog.

Mijn eigen ervaring met de GGZ

Tijdens mijn masterstudie tot psycholoog heb ik een half jaar gewerkt binnen een GGZ-instelling voor verslavingszorg. Niet wij, maar de zorgverzekeraars bepaalden het begeleidingsaanbod. En hoe ver dat ging, werd me akelig duidelijk na een incident met een coördinator. Onder supervisie van een psycholoog begeleidde ik een wekelijkse groepsbijeenkomst binnen een herstelprogramma. Veel cliënten gaven aan veel onrust in zichzelf te ervaren. In overleg met mijn supervisor begon ik de bijeenkomst met een meditatieve stilteoefening. Na afloop was iedereen enthousiast; zij wilden dit wel vaker doen. Blij dat ik iets nieuws kon introduceren en dat dit zo goed was bevallen, sprak ik er later met de coördinator over. Zij trok wit weg. Wij mochten die oefeningen nooit meer aanbieden. Stel dat er via één van de cliënten naar buiten kwam dat wij aan mindfulness deden. Dat mocht niet gebeuren! Want mindfulness werd niet vergoed door de zorgverzekeraar…

Cliënten zijn voor mij geen casussen die ik “afwerk” volgens vastgesteld behandelprotocol. En nee, echt niet alle behandelprotocollen zijn waardeloos. Soms pas ik ze ook toe, maar het zijn geen dogma’s

Ik was verbijsterd

De arrogantie van sommige GGZ-instellingen stuit me tegen de borst. Vanuit een monopoliepositie, die veel gemeentes hen toestaan, wanen zij zich veilig en blijven moeilijk toegankelijk. Zo nemen veel medewerkers niet de moeite om aan te schuiven bij een multidisciplinair cliëntoverleg, ook al vraagt een hulpverlener van een andere instelling daar uitdrukkelijk om. ‘Samenwerkingspartners en ketenzorg zijn belangrijk’; staat mooi op de website van de GGZ, maar de praktijk laat helaas een andere werkelijkheid zien. Of is het gebrek aan tijd in plaats van onwil. Wie zou het zeggen?

In een vast kader

Tegen het einde van mijn stage was ik de dagen aan het aftellen. Ik heb waardevolle dingen geleerd, maar één ding wist ik zeker; nooit meer wil ik in dienstverband binnen een gespecialiseerde GGZ-instelling werken. Ik werd diep ongelukkig van de continue tijdsdruk, het gebrek aan ruimte om met medewerkers te sparren en al die vastomlijnde kaders. Ik zag mezelf in een dergelijke omgeving niet werken met psychisch kwetsbare mensen. Welk voorbeeld geven wij cliënten daar? Velen zijn hooggevoelig en voelen de gespannen sfeer feilloos aan. Sommigen stoppen uit teleurstelling voortijdig met hun traject, of beginnen er niet eens aan vanwege tekortkomingen in de omgang tijdens de intakefase.

Ik werk gepassioneerd, integer en benader mijn cliënten van mens tot mens.

Zelfstandig psycholoog

Ik kan vrij werken en daar geniet ik intens van! Ik ben blij met elk cliëntencontact dat ik in mijn praktijk heb, waardeer het vertrouwen dat me wordt geschonken. Ik heb de tijd en ruimte om volgens mijn eigen inzichten van mens tot mens te werken. Ik kan mijn werkwijze afstemmen op degene die bij me komt en voel mij diep dankbaar wanneer cliënten teruggeven hoe waardevol het voor hen is. Echt luisteren, zich gezien voelen; dat is de essentie van begeleiding. Daar een bijdrage in mogen leveren is een rijkdom!