Masker van de schone schijn of leven in waarheid?
Gisteravond luisterde ik naar een podcast van Tara Brach. Ik werd geraakt door een verhaal dat zij vertelde. Omdat dit verhaal zo de kern raakt van de essentie van een puur leven. Ik deel het graag met je…
Het pad van pure Zijn
Een jongen speelt lekker buiten met zijn bal totdat hij opeens door een gifslang wordt gebeten en buiten bewustzijn raakt. Zijn ouders zijn er gelukkig snel bij, maar weten zich geen raad. Er is geen dokter nabij. Daarom brengen ze hun kind naar een monnik in de buurt en vragen hem om hun kind te redden.
De monnik geeft echter aan dat hij niet geleerd heeft om mensen te genezen. In hun wanhoop blijven de ouders aandringen. Iemand die het spirituele pad is opgegaan moet toch in staat zijn om een ritueel uit te voeren dat de werking van het gif in hun zoons lichaam kan tegengaan? De monnik plaatst zijn hand op het hoofd van de bewusteloze jongen en geeft aan dat het enige dat hij zeker weet is: ‘Ik ben al lang geleden van het spirituele pad afgegaan. Ik houd nog wel de schijn omhoog voor de buitenwereld, maar diep van binnen verlang ik naar de wereldse genoegens.’ Meteen na de bekentenis van de monnik opent de jongen zijn ogen.
Vervolgens spoort de monnik de vader van de jongen aan om ook zijn waarheid te vertellen. Met zijn hand op de borst van zijn zoon bekent de vader: ‘Ook al ben ik alom gerespecteerd om wat ik doe voor de gemeenschap en word ik benijd om wat ik heb bereikt, ik moet bekennen dat ik me nooit groothartig en vrijgevig heb gevoeld. Ondanks al mijn successen en een rijk sociaal leven, voel ik me diep van binnen leeg en eenzaam.’ Na deze bekentenis staat de jongen op. Maar hij kan zich nog niet verder verroeren.
De vader dringt nu bij zijn vrouw aan om dat ook zij een bekentenis aflegt om het leven van hun zoon te redden. Zij zegt: ’Dit is de waarheid die ik in mijn hart draag: mijn zoon is de enige persoon waar ik echt om geef. In mijn relatie ben ik ongelukkig, Ik voel geen liefde meer voor mijn man. De enige reden dat ik nog getrouwd ben, is de veiligheid die het huwelijk mij biedt en alle gemakken waarvan ik kan profiteren.’ Meteen na deze bekentenis verdwijnen de laatste gifstoffen uit het lichaam van de jongen. Alsof er niets is gebeurd, loopt hij naar buiten om verder te spelen.
Masker van de schone schijn
Ik weet nog goed dat ik als kind al kon aanvoelen als mensen niet oprecht waren. Achteraf werden mijn indrukken vaak bevestigd. Wat ik daarbij nooit begreep was dat mensen bewust dingen ontkenden en deden alsof er niets aan de hand was, terwijl zij diep van binnen pijn leden. Vanuit mijn deskundigheid als psycholoog kan ik die processen van ontkenning nu wel verklaren, maar dat maakt de pijn er niet minder om.
Kijk eens naar de personen in bovenstaand verhaal: de monnik die naar een aards leven verlangt, maar liever de schijn ophoudt van het bestaan als geestelijke. De succesvolle zakenman die midden in de gemeenschap staat, maar diep van binnen eenzaam is. De echtgenote die zich laat leiden door angst en genoegen neemt met een ongelukkig huwelijk.
Zij dragen allemaal het masker van de schone schijn…
Al dat toneelspel is vergif voor je welzijn. Het kind uit het verhaal staat symbool voor je pure Zijn. Je pure Zijn raakt steeds meer verlamd door het gif, naarmate je tegen beter weten in weigert om de waarheid onder ogen te zien en deze blijft ontkennen.
Durf waarachtig te zijn
Ik snap het wel, ontkennen lijkt zo makkelijk. Je vermijdt conflicten. Je hoeft geen moeilijke keuzes te maken. Je weet wat je aan elkaar hebt en dat is wel zo veilig. Maar… Je betaalt er een hoge prijs voor.
In mijn praktijk ontmoet ik zoveel mensen die verlamd zijn geraakt onder het masker en daaronder lijden. Zij vertellen mij hun waarheid en ervaren dat ik hen daar niet op afwijs. Dat lucht op. De lijdensdruk wordt minder. Ze verlangen ernaar om ook buiten de veilige praktijkruimte hun waarheid te delen, ook al roept dit angsten op. Stap voor stap groeien zij naar een waarachtig leven – zonder het masker van de schone schijn. Zo komen zij steeds dichter bij hun pure Zijn.
Ik vind het prachtig om mensen in dit proces te begeleiden. Het raakt mijn droom van een wereld waarin wij vanuit ons diepste wezen – dus zonder maskers – met elkaar kunnen verbinden. En ik ben me er zeker van bewust, waarachtig leven is niet altijd gemakkelijk. Ook de waarheid doet soms pijn. Maar als je het mij vraagt doet een confrontatie met ontkenning en onoprechtheid nog veel meer zeer.
Hoe denk jij hierover? Leuk als je hierop wilt reageren!
