Wat als je hoofd meer wil dan je lichaam aan kan?
Ik ben moe. Maar ik mag er niet aan toegeven. Ik moet door. Mijn taken afmaken. Mijn afspraken nakomen. Aan mijn doelen werken. Ergens heb ik een diepe overtuiging dat ik altijd nuttig bezig moet zijn. Zo maar niets doen en uitrusten is geen optie.
Waarom eigenlijk niet?
De herfst is een periode van een grote overgang – van licht en warmte, lange dagen en buitenleven, naar donker en kou. De dagen worden korter. Mijn aandacht wordt langzaamaan meer naar binnen getrokken. Niet alleen mijn geest moet wennen, ook mijn lijf. Veel mensen raken verkouden in deze overgangsperiode, hun systeem heeft tijd nodig om te wennen aan de overgang.
Dat kost energie. Geen wonder eigenlijk dat ik moe ben… Ik mag mezelf best toestemming geven om wat meer rust te nemen. Ik hoef niet altijd te sprankelen en energiek te zijn. Ook al gaat dat in tegen mijn ideale plaatje, bruisend van energie en nuttig bezig zijn. Toch?
Leven op wilskracht
Leven conform een ideaal plaatje betekent leven op wilskracht. Je hoofd bepaalt. Zolang je ideale plaatje aansluit bij je diepste verlangen is er niets aan de hand. Je hoofd en hart zijn met elkaar verbonden. En als je dan ook nog voldoende capaciteiten hebt om aan jouw ideale plaatje te voldoen, dan mag je in je handen klappen. Maar jaag je een ideaal plaatje na zonder dat het aansluit bij jouw diepste verlangen en/of mis je de nodige capaciteiten om het waar te maken? Dan betaal je een hoge prijs.
Ik weet ondertussen dat ik mezelf blokkeer met alle eisen die ik aan mezelf stel. Ik weet dat het niet realistisch is om te verwachten dat ik altijd nuttig bezig kan zijn zonder af en toe rustmomenten te pakken. Ik heb inmiddels wel door dat deze verwachtingen me juist een hoop energie kosten. Dat zij ertoe leiden dat mijn vermoeidheid alleen maar toeneemt. Dat ik me over een steeds hogere drempel moet zetten om iets gedaan te krijgen en daarom steeds minder plezier ervaar in dingen die ik anders wel leuk vind om te doen. Door vast te houden aan mijn ideale plaatje creëer ik een vicieuze cirkel.
Zorg ervoor dat je niet alles forceert puur op wilskracht, anders raken je energiereserves snel op. Natuurlijk zijn er tijden dat je even harder moet lopen en dat je een beroep doet op je energiereserves, maar zorg na een drukke periode ook voor voldoende hersteltijd waarin je energiereserves weer kunnen aanvullen.
Hoe doorbreek je die cirkel?
Neem afstand van je gedachten. Luister naar je lichaam. Je hoofd heeft lang niet altijd het beste met je voor. Op sommige momenten heb je misschien een schop onder je kont nodig en bewijst die wilskracht je goede diensten, maar op andere momenten is het vooral belangrijk dat je zacht bent voor jezelf. Vertrouw op de wijsheid van je lichaam. Als je lijf signalen van vermoeidheid afgeeft, neem die serieus en creëer wat rustmomenten voor jezelf. Je lichaam vraagt daar niet voor niets om.
Zoek ontspanning: ga wandelen, droom lekker weg met een muziekje, doe een handwerkje zodat je hoofd stiller wordt. Doe iets dat je zo min mogelijk energie kost en waar je van geniet.
Soms komt vermoeidheid trouwens niet voort uit een gebrek aan energie, maar uit een aversie tegen wat je doet. Wees je bewust van dat verschil en vraag jezelf af of het tijd is om nieuwe keuzes te maken. Dan is de moeheid een signaal om oude patronen te doorbreken.
Vermoeidheid, een cadeau voor jezelf
Toegeven aan vermoeidheid is geen zwaktebod. Het is juist een waardevol cadeau aan jezelf om te vertragen en afstand te nemen van alle externe prikkels. Zie het als een uitnodiging om bewust verbinding te maken met jezelf en momenten van rust en bezinning te creëren, zodat je vervolgens met hernieuwde energie weer verder kunt.
