Zit je piekerdemon weer achter het stuur?

Mijn blog van vorige week over hoe jij je piekerdemonen kunt ombuigen tot leermeesters heeft heel wat losgemaakt. (Heb je de blog gemist of wil je hem teruglezen, klik dan hier.)
Ik kreeg veel reacties van herkenning en ook vragen. De meeste vragen gingen erover hoe jij afstand kunt nemen van je innerlijke plaaggeesten zoals de innerlijke criticus of de perfectionist. Of anders gezegd hoe jij je los kunt maken uit de greep van jouw belemmerende overtuigingen. Daarover vertel ik je meer in dit artikel.

De metafoor van de buschauffeur 

Vanuit ACT (Acceptance Commitment Therapy) bestaat een leuk metafoor voor dat proces van afstand nemen. Stel je voor de jij de bestuurder bent van een bus. De plekken waar je met de bus naartoe wilt rijden staan symbool voor je waarden, doelen en dromen. Naast je in de bus zit je grootste angst, bijvoorbeeld faalangst, angst voor afwijzing, angst om door de mand te vallen. De angst zorgt ervoor dat je heel vaak op de rem trapt. Vraag je af wat jouw grootste angst is. Wie zit er naast jou in de bus?
En zo zijn er nog meer passagiers die zich bemoeien met de keuzes die je wit maken. Al die passagiers staan symbool voor gedachten in je hoofd. De een roept dat je vooral niet te hard moet rijden, de ander wil dat je linksaf gaat (bijvoorbeeld dat je liever de veilige weg moet kiezen in plaats van de weg van het onbekende opgaan). Zij bemoeien zich overal mee en willen de koers bepalen. Wat je ook doet, nooit zijn alle passagiers tevreden. Herken je dat als je luistert naar alle stemmen in je hoofd?
Wat als je naar iedereen zou luisteren? Dan ga je de ene keer linksaf, dan rechtsaf, dan vooruit, dan achteruit, dan rijd je harder dan weer zachter. Op een gegeven moment sta je waarschijnlijk verward stil met je bus. Is dit vergelijkbaar met de verlamming die je soms ervaart in je hoofd? Dat je helemaal niet meer weet hoe nu verder?

De moraal van dit verhaal is: jij bent de bestuurder. Er is maar één stuur en dat heb jij in handen. Wat die passagiers vooral doen, is heel hard roepen. Zelfs je grootste angst bepaalt niet welke richting jij op gaat. Dat gebeurt alleen als je zelf daarvoor kiest je te laten leiden door die angst. Als je bereid bent om je grootste angst naast je en de andere passagiers achter je te laten schreeuwen en mopperen, dan kun je vervolgens zelf je eigen richting bepalen.

Ken je passagiers maar bepaal zelf je koers!

Ga na welke passagiers er allemaal in je bus zitten. Welke overtuigingen hebben zij? Welke kant willen zij op? Hoe willen zij je koers mee bepalen?

Vraag je kritisch af wie bij jou de koers aanwijst. Misschien heeft een van jouw passagiers tegen jouw diepste wensen en verlangens in het stuur zelfs overgenomen?
Dan wordt het hoogste tijd om zelf weer het stuur in handen te nemen en de gewenste richting op te gaan.
Je hoeft je passagiers niet op straat te zetten. Zij mogen mee rijden maar onder jouw voorwaarden. Jij bent de bestuurder. Jij bepaalt je koers.